Κάπου στην Ιπποκράτους...

Δεν ερμήνευσες σωστά τη χροιά της φωνής μου… Δεν προσπάθησες να με ακούσεις όταν σου φώναζα για έρωτα. Προτίμησες να κρύβεσαι πίσω από μισές εικασίες. Σε λέξεις που με απαγορευμένες συγχορδίες με άφηνες να διαβάζω. Μια δειλή προϋπόθεση που ξέχασες ότι χρειαζόμουν. Αρκέστηκες να με ξυπνάς και να με κοιμίζεις χωρίς την αίσθηση που θα μου γνώριζε την υφή των χεριών σου. Δεν πρόλαβα να σε ερωτευτώ πόσο μάλλον να σε μισήσω. Δεν άφησες μέσα μου μια αφορμή που θα ήταν μόνο δική μου..Αρκέστηκα να σε κοιτάω στο σκοτάδι αποστηθίζοντας τη φωνή σου που θα μου διάβαζε τις νύχτες. Κοίταξες τη θλίψη στα μάτια μου..όμως δεν είδες ότι εσύ τη χάραξες… Αύριο θέλω να ξυπνήσω μόνη… Θα αφήσω το μαύρο της θάλασσας να χυθεί ανάμεσα στις σκέψεις μου και στα μάτια σου… Σε παρακαλώ..μόνο για απόψε.. άσε με να φαντάζομαι το κέντρο της Αθήνας σαν πέλαγος. Με τρομάζει αυτή η πόλη… Δεν σου κρατώ κακία για την απουσία σου..παρά γιατί μου στέρησες την τελειότητα του τέλους.