Οπως αρχιζουν τα παραμυθια και οπως δεν θελεις να τελειωσουν

Κάπως έτσι άρχισαν όλα…Πέρασε πολύς καιρός από τότε… και μόλις το συνειδητοποίησα... ένας χρόνος περίπου και δύο μήνες από τότε που άρχισα να σε ερωτεύομαι…Από τότε που όλα ξεκίνησαν με άλλο σκοπό και κατέληξαν σε έναν έρωτα που κανείς δεν τον επεδίωξε…Όλες οι συζητήσεις οι συμβουλές μας έφεραν κοντά με έναν τρόπο που δεν θα ξεχάσω ποτέ…Τα πρώτα Χριστούγεννα που θα περνούσαμε μαζί τα -πρώτα μου στη Ζάκυνθο-…Όλα ήταν σαν ένα όνειρο με φόντο το κρύο του χειμώνα που φρόντιζες να το απομακρύνεις σε κάθε αγκαλιά μας…Μιλάγαμε τακτικά...πλέον μου είχες γίνει απαραίτητος στην καθημερινότητά μου …Είναι τρελό αλλά με είχε μπερδέψει τόσο γλυκά αυτή η ιστορία...Βλ;έπεις δεν ήξερα πως ένιωθες και φοβόμουν ότι είμαι μόνη μου...Κάποιες φορές νόμιζα ότι διέκρινα κάτι το ανύπαρκτο αλλά ταυτόχρονα τόσο οικείο.Μου αρκούσε να αφεθώ μόνο και μόνο στην σκέψη σου…Το Πάσχα τα πράγματα ήταν πιο έντονα πιο φανερά αλλά κανείς δεν πρόσεξε ότι η πραγματικότητα ήταν μόλις μπροστά στα μάτια μας…Δυο έφηβοι που εξαρτιόντουσαν από την επαφή…Όταν χανόμουν στην αγκαλά σου όλα σταμάταγαν…Δεν με ένοιαζε να μάθω τι συμβαίνει γιατί ήξερα ότι δεν μπορώ να ζήσω μακριά σου…Ήταν νωρίς για συμπεράσματα αλλά αργά για να κάνουμε πίσω…Πέρασαν πολύ δύσκολες στιγμές αλλά τα καταφέραμε...Το καλοκαίρι………………Εδώ τα λόγια ίσως είναι περιττά…Αλλά κάποιες εικόνες πρέπει να αποτυπώνονται γιατί είναι κρίμα να ξεχάσεις τις ωραιότερες μέρες τις ζωής σου…Τις νύχτες του Ιουλίου απλά σε θυμάμαι να χάνεσαι μαζί μου σε δρόμους που το σκοτάδι μας υπενθύμιζε ότι ο έρωτας κρύβεται πίσω από το δυνατό του φως…Δεν μπορούσε να είμαστε απλοί φίλοι.. Το έβλεπα το ένιωθα κάτι υπήρχε …Γιατί να είχα την ίδια ανάγκη να σε κλείνω στο κορμί μουκάθε στιγμή που βρισκόμασταν μόνοι…Το έβλεπα στα μάτια σου το ένιωθα στα χέρια που με κρατούσαν ρίχνοντας με στο πιο ασφαλές βάθος…

Αύγουστος….Όταν η αλήθεια διασταυρώθηκε και τα χείλη βρήκαν τον πειρασμό που έψαχναν τόσο καιρό…Τα πάντα άλλαξαν…Έβλεπα το φεγγάρι μαζί σου και ήξερα ότι αντικρίζαμε από την αρχή αυτό που δεν μπορούσαμε να εξηγήσουμε μέχρι τότε…

Αύριο κλείνουμε μισό χρόνο μαζί…Σαγαπάω και σε σκέφτομαι όπως την πρώτη φορά που συνειδητοποίησα ότι είμαι ερωτευμένη μαζί σου…Ένας χρόνος και δυο μήνες. Γεμάτοι εικόνες, έρωτα, γέλια ,δάκρυα ,ανασφάλειες και όνειρα…

Υ.Γ. Κάποιες φορές νιώθω τόσο γεμάτη και κάποιες άλλες μπερδεύω το νερό με τα δάκρυα μου…Αλλά ξέρω ότι αξίζει…Σαγαπάω μωρό μου…Είμαι εδώ και θα είμαι εδώ για πάντα…Μπορεί να ακούγεται ως κάτι άπιαστο αλλά η αγάπη δεν έχει μεγέθη και όρια….Ή αγαπάς κάποιον ή όχι…Θυμάσαι;Σαγαπαω καρδια μου...MSPFUSAEHZM.....

Στον Άγγελό μου...

Πάντα θα θυμάμαι το χαμόγελο σου τα ταξίδια που ανοίγονταν μπροστά μου σε κάθε βλέμμα σου…Το χέρι σου πάνω στο δικό μου και την αίσθηση να χάνομαι σε κάθε χτύπο…Κάθε βόλτα, κάθε λέξη, κάθε φιλί. Ήμουν ευτυχισμένη σε μία σχέση που γεννήθηκε τόσο γρήγορα τόσο απρόσμενα….Δυο έφηβοι που ζούσαν τα χρόνια της αθωότητας παίζοντας κρυφτό με τους μεγάλους χωρίς να κουράζονται….Θέλω πίσω εκείνη την αίσθηση , τις νύχτες που σε είχα δικό μου μα πάνω από όλα θέλω να δω το πρόσωπό σου.. Γιατί με άφησες; γιατί έφυγες έτσι;…Είμαι θυμωμένη μαζί σου.. Σε είχα ανάγκη μωρό μου…σε έχω…Ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω γιατί τελείωσαν όλα έτσι …γιατί έσβησαν και χάθηκαν μέσα εκείνο το καταραμένο πρωί… Δεν είσαι μαζί μου και φοβάμαι …

Ένα χρόνο μετά τον «χωρισμό»……

Δεν ξέρω γιατί ήρθα…Αφού ξέρω ότι δεν θα μου ανοίξεις…Η ίδια δύναμη που με έφερε στην πόρτα σου με διώχνει τώρα μακριά…..
-Πρέπει να φύγω…Μόνο κακό μου κάνει να θυμάμαι…Μα δεν μπορώ να ξεχάσω ….δεν μπορώ να σε ξεχάσω έτσι απλά…Έφυγες χωρίς να πεις αντίο…Έφυγες από κοντά μου αλλά εγώ πάντα θα σε κρατάω μέσα μου…Μένω μόνη με τις σκέψεις να με βασανίζουν με τον χρόνο να τρέχει και να με ξεχνά….Τον σιχαίνομαι τον χρόνο…Ναι…τον απεχθάνομαι γιατί αυτός σε πήρε μακριά μου…Αυτός σε έκανε να σβήσεις εκείνο το πρωί…Και χάθηκε χωρίς να πει τον λόγο που σε πήρε από εδώ… Έφυγες γρήγορα και απρόσμενα όπως είχες έρθει στην ζωή μου….Να προσέχεις εκεί που πας ..μακούς; -
Το σπίτι σου είναι παραμελημένο και σε ψάχνει…Τα δέντρα στην αυλή σου φωνάζουν κάθε βράδυ το όνομα σου και τα παράθυρα θόλωσαν σαν να βλέπουν το χειμώνα να τους καταπίνει μέσα στη ζέστη του Ιουλίου…Ξέρω γιατί ήρθα…Θέλω να νιώθω ότι είμαι δίπλα σου…να με φροντίσεις , να με ακούς που σε φωνάζω τη νύχτα και να φέρεις ζωή στο κρύο καλοκαίρι μου..

Υ.Γ. Δεν θα σε ξεχάσω ποτέ καρδιά μου…Θα σε περιμένω πάντα εκεί σε εκείνο το παγκάκι που έτριζε , εκεί που ένιωσα τα χείλη σου τελευταία φορά….Έχω χαράξει πάνω του τα αρχικά μας…Είσαι ο φύλακας άγγελος μου…Να με προσέχεις από εκεί ψηλά…Μου λείπεις

Στα ίδια μέρη θα ξαναβρεθούμε....

Είναι άδικο να χάνεις αυτούς που αγαπάς .
Σαν να τιμωρείσαι για κάτι που δεν έχεις κάνει .Σαν να κοιτάς έξω από το παράθυρο και εκείνες οι ακτίνες που έκαναν τα μάτια μου να δείχνουν χρυσά στον καθρέφτη του να έχουν δώσει με το ζόρι τη θέση τους σε ψυχρά και αφιλόξενα σύννεφα .Όταν κοιτάζω τις φωτογραφίες μας ξεγελάω τον εαυτό μου και ζω πάλι από την αρχή τη στιγμή που απαθανάτισε ο «ψυχρός» φακός της μηχανής μου… Μου λείπουν τα πάντα εκεί – η καθημερινότητα …Το γλυκό ξύπνημα απ’την Ελένη ,
το γρήγορο φτιάξιμο στον καθρέφτη(Τασο δικο σου)και το φαγητό της γιαγιάς μου. Τα μπάνια (Τετάρτης, Παρασκευής και Κυριακής)ήταν ένα όνειρο που απλά βγήκε αληθινό .Μετά το βραδάκι πλατειά…Μόνη αρχικά παραδομένη στον ψίθυρο της μουσικής μου περίμενα να έρθεις…Τα παλιά ξενύχτια στο σπίτι δεν υπήρχαν φέτος άρα δεν θα πω ότι μου λείπουν τώρα ...αλλά μου έλειπαν τότε. Κάποιες νύχτες τις πέρασα με την αδερφή μου την μικρή μου και την Μπέττυ _ μας έφεραν πολύ κοντά.















Και αφού δεν είχα την ευκαιρία να πω στην Κίσσα μου και στη Μπουμπού μου ότι τις ευχαριστώ για όλα το κάνω τώρα .Είναι όντως άδικο να χάνεις αυτούς που αγαπάς…Αυτός είναι ο λόγος που όπου και να πάω έχω μαζί τις…αναμνήσεις μας .Μου λείπετε…

Υ.Γ. Όχι μόνο μου εχουν λείψει τα παντα απο εκει αλλά αυτό που ποναει περισσοτερο απο ολα είναι ότι ξεχασα πως ήταν όταν ενιωθα…Ξεχασα ποσο εντονες ηταν οι στιγμες και ποσο αληθινοι ηταν εκεινοι οι χτυποι που τιναζαν το σωμα μου σε κάθε δροσερη σταγονα από την αφη σου…Ποσο με κρυωνε και με ζωντανευε η νοσταλγια της θαλασσας που περιμενα να την ανακαλυψω κατω από ένα πρωιμο φεγγαρι μεσα στα χερια σου…Θελω παλι να ταξιδεψω στα κυματα της εκει που όλα ηταν ελευθερα να τα ζησεις …Όλα τα καλα τελιωνουν αλλα ξαναρχιζουν στο ατελιωτο της θαλασσας ..

Εκει που θα σε συναντησω ξανα.Στα ιδια παγκακια...Στην ιδια πλατεία και στα ιδια νερα

που θα σταματησουν να υπαρχουν οταν η Σεληνη παψει να κανει βολτες στην επιφανεια της...Ναι ,τοτε θα σταματησω και εγω να σαγαπαω...

Θέλω να ΣΕ δω…

Είναι τρελό αλλά δεν θυμάμαι ούτε καν πόσες φορές βρεθήκαμε και που…Αυτό όμως που δεν θα ξεχάσω είναι το να σε αναζητάω ακόμη και εκεί που ήξερα ότι δεν θα σε έβρισκα…Τελικά τα κατάφερα…Κάθε ταξίδι νομίζω ότι συμβολίζει κάτι ξεχωριστό κάτι που αντικατοπτρίζει τον σκοπό και αν είσαι τυχερός την επιδίωξη του .Το δικό μου συμβολίζει την πραγματοποίηση του ονείρου να ΣΕ δω…Τα όνειρα όταν κοιμάσαι δεν τα καθοδηγείς εσύ αλλά τα άλλα τα κατευθύνει η δύναμη της αγάπης και της υπομονής…Αυτά με οδήγησαν σε εσένα…Δεν ήσουν ένα ψέμα αλλά ο στόχος του ονείρου που πάντα έβλεπα πριν κοιμηθώ.. Πέρασα πολύ γλυκά μαζί σου.. Θυμήθηκα πως είναι να έχεις κοντά σου αυτόν που αγαπάς έστω και αν ξέρεις ότι σε λίγο θα τον χάσεις…Έβρεχε πολύ όπως και στο όνειρό μου…Αλλά ήσουν εκεί…δίπλα μου…δεν έφυγες.

Υ.Γ. The end...