Ένα Αυγουστιάτικο τανγκό

Η ζέστη της Αθήνας ήταν πάνω απ’την υπομονή μου…Ένιωθα το κορμί μου να λιώνει σαν παγωτό πάνω στα στενά σοκάκια. Δεν έβλεπα την ώρα να ανοίξω την πόρτα του σπιτιού μου και να χωθώ στον καναπέ μου.. Γύρισα τα κλειδιά,έβγαλα τα παπούτσια μου και....... τα φώτα της πόλης έκλεισαν. Ένα δροσερά ανακουφιστικό αεράκι με διαπέρασε…Ούτε καν ατμόσφαιρα δεν χρειάστηκε να μου φτιάξω…Ξάπλωσα… αλλά ένα έντονο φως χρωμάτισε το σκοτάδι μου….Θυμωμένη σηκώθηκα όρθια και ακολούθησα τον ενοχλητικό μου διαρρήκτη…Άνοιξα τις κουρτίνες και…………..Βέβαια….Πώς το ξέχασα;……..Σήμερα είναι………7 Αυγούστου…Ένα ασημένιο ολοστρόγγυλο φεγγάρι στάθηκε απέναντί μου….Άνοιξα το παράθυρο και άφησα λίγο το χρόνο να με ταξιδέψει στο φόντο του…Πέρασαν απ΄το μυαλό μου θάλασσες,καλοκαίρια,γέλια,ξεβαμμένα σκοτάδια ….Η πόλη κρύφτηκε στο μαύρο…Ήμουν μόνη με ένα απαιτητικό φεγγάρι…





Υ.Γ. Λατρεύω το φεγγάρι…Κάποιες φορές η απαιτητικότητα του με κουράζει…Αρκεί κάποιος να νοιαστεί και να σου δώσει το χέρι του…Δεν θέλω το φεγγάρι…Μόνο να χορεύω στο φως του…