Μεχρι να βγει το φεγγαρι.....

Κοιτούσε απέναντι...Το βλέμμα του κοβόταν στα δυο από την βαριά κουρτίνα που ολοκλήρωνε το κρύο της νύχτας του…Η ώρα ήταν περασμένη…Η σχολή χορού είχε κλείσει εδώ και ώρες...Ο κόσμος είχε σταματήσει να κυκλοφορεί…Μόνος με ένα ποτήρι ουίσκι…την περίμενε …



Κοιτούσα απέναντι…Το βλέμμα μου στάθηκε να χαζεύει τον ουρανό…Μπορούσα να διακρίνω την κάθε λεπτομέρεια…Δεν είχε φεγγάρι αλλά τα αστέρια …Τα αστέρια ήταν πανέμορφα…Το ράδιο έβαλε ένα παλιό κομμάτι τζαζ …Το μετάξι κύλησε στις νότες και έσταξε στο πάτωμα…


Το ποτό του χύθηκε στο ξύλο με μια απότομη κίνηση…Η μουσική που ξύπναγε παθιασμένους έρωτες σε κάθε άγγιγμα του ταγκό, σήμερα έμοιαζε να πονάει σε κάθε φιγούρα…


Οι φλόγες διέγραφαν τη μορφή μου στο παγωμένο παράθυρο…Το σπίτι μύριζε μέντα αλλά ξαφνικά μαζί με το φως τους χάθηκε η μυρωδιά και η μορφή μου…Μέσα στο σκοτάδι που τύλιξε το χώρο μου...χτύπησε η πόρτα…



Πήρες το χέρι μου και μου θύμησες τα καρδιοχτύπια του πρώτου μου μαθήματος…Τώρα θυμάμαι…Μύριζε μέντα εκείνο το βράδυ…Ερωτεύτηκα τα λόγια, τη μουσική………το σώμα μου να μαθαίνει από το δικό σου…


Με φίλησες…

Υ.Γ. Δεν ξέρω αν το φως και η μυρωδιά σβήστηκαν από τα μάτια μου ή από το ποτήρι του.......Χόρεψε μαζί μου μέχρι να βγει το φεγγάρι....