Αγάπα με…

Άρχισε πριν τελειώσει η ελπίδα μου…Αυτή πάλι τέλειωσε όταν όλα άρχισαν…..Μια αγάπη που δεν ήθελε να δοθεί σε τίτλους τέλους .’Ένας έρωτας που άρχισε ενώ ήξερε ότι το τέλος ήταν η μόνη σωτηρία του…Εκεί που η ζωή αρχίζει , τα συναισθήματα παγώνουν και όλα καίγονται στην καυτή θέληση της υπακοής σε κάτι ανώτερο… Δεν μπορούσα να σταματήσω αυτό το παιχνίδι που αρχικά η καρδιά μου είχε ξεκινήσει να παίζει μόνη της …Το μόνο που ήθελα ήταν να φτάσω στο τέλος του δρόμου και ας ανοίγονταν μπροστά μου ο πιο μεγάλος γκρεμός…Δεν ήσουν στο τέλος ..Σε έβλεπα καθαρά…Ναι, είμαι σίγουρη ήσουν εσύ…Ξεκίνησες πριν από εμένα…Δεν μου είπες ποτέ για το που θα καταλήγαμε…Ήμασταν μαζί και χώρια στην πιο τρελή και ερωτεύσιμη ατμόσφαιρα που κατά κάποιο περίεργο τρόπο το κενό της συμπληρωνόταν από μια ανυπαρξιακά ουδέτερη δύναμη…Δυο διαφορετικοί κόσμοι που βρέθηκαν τόσο τυχαία αλλά ταυτόχρονα όλα έδειχναν ότι τα πάντα συνωμότησαν να συμβεί…Θυμάμαι καλά από πού ξεκίνησες…Σε έναν προορισμό που κανείς δεν είχε προβλέψει…Κρυμμένο θησαυρό τον έλεγαν…Όλα είχαν μπερδευτεί ανάμεσα στις οθόνες των υπολογιστών μας…Έρωτας, γέλια, ανασφάλειες -η καρδιά μου να κοντεύει να σπάσει κάποια βράδια…Είχα φτάσει μόλις στο τέλος της διαδρομής όταν συνειδητοποίησα ότι δεν ήταν ένα απλό ταξίδι …Το εισιτήριο για να περάσω απέναντι ήσουν εσύ… Σε ένα όνειρο που δεν σχεδίασα, σε μια πορεία που ξεκίνησα μόνη και έμαθα πως είναι να ζεις χωρίς την ζωή σου…Αυτή η δύναμη…………..δεν μπορούσα να την αντιμετωπίσω…δεν ήθελα…Ήταν κάτι που γεννήθηκε τόσο τρυφερά τόσο αθώα…Δεν μπορούσα να μην το δω ..δεν μπορούσα να μην ξεχωρίσω το βάθος της αλήθειας και της αγνότητάς του...Δεν είχα ιδέα για το πού πήγαινες αλλά σε ακολούθησα…Δεν με ένοιαζε αν έφτανες στο τέλος γιατί το μόνο που ονειρευόμουν ήταν ότι για λίγο θα περπατούσαμε παράλληλα.
Σε ένα μονοπάτι που κανείς δεν είχε ξαναδιασχίσει…Προς το παρόν όμως…..ήμουν μόνη…Πρώτη φορά πήγαινα σαυτό το μέρος…βέβαια δεν είμαι σίγουρη αλλά θυμάμαι καλά ότι ποτέ δεν είχα δει ξανά τον ουρανό από εκείνη τη θέα.…Ένιωσα κάτι να με πλησιάζει…ήσουν κοντά το αισθανόμουν…Στην επόμενη στάση κατέβηκα…
Κάτω από έναν καινούριο ουρανό γνώριμης θέας χαμένη μέσα στο βλέμμα της ολοκλήρωσής μου…Τώρα σε έβλεπα καθαρά…...Καθόσουν στο απέναντι παγκάκι…Σε πλησίασα…Σε φίλησα…
Η αρχή ενός παραμυθιού..............Μάλλον κάτι παρόμοιο…Γλυκό και μοναδικό σαν κάθε παραμύθι αλλά ταυτόχρονα αληθινό σαν τα πιο προσγειωμένα όνειρα…Η απογείωσή μου ο πιο γλυκός φύλακας μου-η αγκαλιά σου…Δεν ξέρω αν είναι πεπρωμένο ο προορισμός μας δεν ξέρω καν γιατί βρίσκω πάντα τόσες ομοιότητες στα τρένα και στα αεροπλάνα...Μπορεί η βαλίτσα μου να ήταν άδεια ,να μην κοιτάω πάντα που πατάω αλλά ξέρω ότι δίπλα μου θέλω να έχω εσένα…

Υ.Γ. Να μου δείχνεις τον δρόμο όταν εγώ σου δείχνω τα αστέρια και να μην δίνεις ποτέ σημασία στο τι σου λέω αλλά να με κοιτάς σαν να με βλέπεις για πρώτη φορά…Που ξέρεις ίσως μια μέρα πέσει ένα αστέρι την ώρα που θα με φιλάς και μου ξεφύγει να πω δυνατά την ευχή μου…Αγάπα με και όταν ξυπνήσω…