Καθόμουν χθες σ΄αυτό το παγκάκι μόνη και προσπαθούσα να βρώ ποιός είναι προορισμός μου...Αν υπάρχει αυτό που λένε πεπρωμένο ή αν κυνηγάω κάτι που ποτέ δεν θα βρω...Η αλήθεια είναι ότι αρχικά βρισκόμουν σε ένα εξαντλητικά μπερδεμένο λαβύρινθο. Ξάπλωσα στο παγκάκι που έτριζε και έπιασα τον εαυτό μου να κοιτάζει ψηλά και να χάνεται στις φιγούρες που σχημάτιζαν τα ανάλαφρα βήματα των επουράνιων χορευτών...

Ξεκίνησε κάπως έτσι:

Αρχικά γέλασα με τη φαντασία μου αλλά μετά τρόμαξα με το όραμα της συνήδησής μου...Είδα έναν κόσμο να ανοίγεται μπροστά μου άγνωστο ...σκοτεινό.

Μια θάλασσα να κυριέυει το είναι μου , τα κύματά της να ορίζουν τη ζωή μου ...και το μάυρο της σχεδίας της να πνίγει τα όνειρά μου.
Κρύωνα...Πέρασε τότε από μπροστά μου ο χειμώνας για να μου υπενθυμήσει το πως ήμουν και με τύλιξε με την ψυχρή του ειρωνία...Αισθανόμουν μόνη.....

Και κάπως έτσι τελείωσε.......

Όπως προσπαθούσα να ξεκαθαρίσω τις σκέψεις που απειλητικά με τυραννούσαν ένιωσα ένα χάδι να σκεπάζει τα χείλη μου και όταν άνοιξα τα μάτια μου δεν μπορούσα να πιστέψω ότι ήσουν εσύ.......

Υ.Γ. Καταλαβαινεις ποσο σαγαπαω;Εισαι εδω οταν σε χρειαζομαι...Δεν ειμαι πια μονη...Ειμαι μαζι σου...Γελαω...