Με φόντο την πλατεία.Εκεί οπού η καθημερινότητα μοιάζει με...παραμύθι

Μια φορά και έναν καιρό υπήρχε ένα μαγικό νησί...Μόλις το καράβι πιάνει στεριά μια μαγεία σε υποδέχεται που όμως μόνο λίγοι έχουν την ικανότητα να αντιληφθούν .Οι μέρες του καλοκαιριού εκεί περνούν έντονα αλλά ταυτόχρονα τόσο γλυκά και διακριτικά που δεν τις αντιλαμβάνεσαι Η μαγεία αυτή πηγάζει από την πλατεία .Εδώ και πολλά χρόνια ήσυχη αυτή υποδέχεται αδιάκοπα γενιές και κάθε καλοκαίρι καλείται να φυλάξει μυστικά και υποσχέσεις που δίνουν ραντεβού για την επόμενη σεζόν .Η δική μας παρέα είναι ένας από τους λόγος ύπαρξής μου το χειμώνα…Η αλήθεια είναι ότι είμαστε μια ξεχωριστή παρέα αφού πολλές φορές νομίζω ότι ακόμα και το γέλιο μας διαφέρει από τις υπόλοιπες .Οι ποιο πολλοί είμαστε έφηβοι αλλά όπως ανέφερα και προηγουμένως δεν είμαστε μια φυσιολογική παρέα υπάρχουν ακόμη φοιτητές , 3 υπέροχες γυναίκες (Κίσσα_Μπουμπού_Μπία) και δύο τέλια παιδάκια(Ελενίτσα και Μπιμπίτος). Συζητήσεις ,γέλια ,μουσική ,φαγητό, βόλτες με ποδήλατα και έρωτας στριμώχνονται σε δύο μόλις παγκάκια και οι υπόλοιποι γύρω από αυτά λες και δεν υπάρχουν άλλα για να κάτσεις (εκτός από κάποιες εξαιρέσεις μελαγχολίας)…Φέτος τα πράγματα άλλαξαν λίγο γιατί θυμήθηκαν να φτιάξουν την πλατεία μας και έτσι μας φιλοξένησε η κόκκινη. Αρχικά δεν την πολυγούσταρα αλλά λίγο το φεγγάρι ,το αστέρι , ο φοίνικας και το σκοτάδι συνέβαλαν στην ολοκλήρωση ενός ιδανικού μέρους για ρομαντικές καλοκαιρινές βραδιές. Συνήθως τα παραμυθία τελειώνουν κάπως έτσι : και ζήσανε αυτοί καλά και εμείς καλύτερα …Το δικό μου όμως δεν θα τελειώσει έτσι γιατί πολύ απλά δεν έχει τελειώσει τίποτα ακόμη….
Υ.Γ. Μπορεί φέτος η παρέα να μην ήταν τόσο ενωμένη όσο ήταν άλλα καλοκαίρια αλλά υπάρχει και πάντα θα υπάρχει αγάπη …Μεταξύ μας αυτή είναι η αληθινή πηγή της μαγείας. Α παραλίγο να το ξεχάσω το νησί αυτό λέγεται Ζάκυνθος…