18/12/11
Ξυπόλητη γλίστρησα τα χαράματα στο όνειρό σου…Μελαγχολικά το τοπίο μου χαμογέλασε.Ήταν αρχές ενός αργοπορημένου καλοκαιριού.Ο αφρός μούσκεψε το λευκό νυχτικό μου.Οι γύρω βράχοι με έπνιγαν όμως ταυτόχρονα γέμισαν με αναμνήσεις και οξυγόνο το σώμα μου.Ένα ψυχεδελικό σκηνικό σχεδόν οικείο.Σαν να απείλησα με την παρουσία μου την ησυχία.Πλήγωσα την άμμο, έσβησα το κύμα.Κολύμπησα …





…………Άφησες ένα χαμόγελο στα ελκυστικά σου χείλη.Ξύπνησες …Όταν άφηνες τα δικά μου υγρά.Με έκλεισες στα χέρια σου.Πήρες την πνοή μου θυμίζοντάς μου τη στιγμή που με πρωτοκοίταξες.Ακούμπησες το σώμα σου πάνω στο νυχτικό μου.Ήταν αργά είχες, ήδη τον απόλυτο έλεγχο του πρωινού μου. Όσο τα σώματά μας γνωρίζονται καλύτερα η αφή σου παίρνει κάτι απ’την υφή της δικής μου.Σε άφησα στο κρεβάτι.Ιδρωμένο και μισοσκεπασμένο.




Μην με αφήνεις ασυγκίνητη…Πάντα θα υπάρχουν λευκές σελίδες.Τελευταία γεμίζω αυτές στο υποσυνείδητό σου…Μάλλον δε σε ενοχλεί.Φόρεσα το άσπρο σου πουκάμισο.Κατέβηκα τα σκαλοπάτια και έφτασα στην παραλία.Κολύμπησα…