Στην πιο αθώα μου αμαρτία....

Καιρό τώρα είχα χαθεί στη μαγεία ταξιδιών…Μέτρησα ατέλειωτες ράγες αμέτρητα ,χιλιόμετρα γαλάζιου και χιλιάδες εικόνες εν κινήσει …Νόμιζα ότι ο κόσμος κάποτε θα τελείωνε….Αλλά πρέπει να σεβαστώ αυτό το θαύμα…Έκλεψα χρώματα, γεύσεις αρώματα, κρύο και μακριά από το τελευταίο στρίμωξα τις πιο ζεστές μέρες…Τουλάχιστον θυμήθηκα να μην τα βάλω μαζί ,διαφορετικά το χιόνι θα έλιωνε και η θάλασσα θα πάγωνε στα τελευταία καυτά κύματα της…Περπάτησα για ώρες σε σοκάκια καινούρια …Ήμουν η πρώτη που τα διέσχισε ή μια από τους αισιόδοξους απομείναντες…Τα βήματά μου γινόντουσαν όλο και πιο γρήγορα, η ανάσα μου έβγαινε με δυσκολία αλλά δεν μπορούσα να αντισταθώ σε εκείνη την αίσθηση…Ο αέρας εκεί μύριζε αλάτι …Βρέθηκα ξαπλωμένη στην άμμο …όταν με νανούρισε το νερό που μύριζε αέρα....Ο ήλιος άρχισε να δύει όταν χάρισε το τελευταίο του φιλί στη θάλασσα…..Αυτή για να δείξει τη λύπη της ντύθηκε στα μαύρα …μέχρι να ξαναέρθει ο καλός της. Ήταν η πιο γλυκιά υπόσχεση…Ένας έρωτας χωρίς αρχή και χωρίς τέλος…


Υ.Γ. Από εκείνη τη μέρα η θάλασσα και ο ουρανός είναι μαζί…Ξυπνάνε την ίδια ώρα και κοιμούνται κάθε βράδυ αγκαλιά……


Κράτησα τις φωτογραφίες στα χέρια μου και τις άφησα να φύγουν μακριά…Επέστρεψαν εκεί που ανήκουν…