Γιατί σαγαπάω....

Ακόμη μια φορά από το πουθενά βρέθηκα στο νησί μας….Ήταν όλα υπέροχα…Ήμασταν όλοι χαρούμενοι….Αν εξαιρέσω τον καιρό υπήρχαν στιγμές που μου θύμισαν καλοκαίρι…Πρώτη μέρα σε είδα …στο πλοίο Δεν είχε συμβεί ποτέ πριν...Σε φίλησα στο κατάστρωμα στην ίδια καρέκλα που κάποτε με μαρκαδόρο είχα γράψει για ένα ταξίδι μου…Τώρα όμως δίπλα μου είχα εσένα…Η Ζάκυνθος δεν μίκραινε αλλά την έβλεπα όλο και πιο καθαρά μέσα στην αγκαλιά σου .Σε είδα πολλές φορές...Το απόγευμα της πρώτης μέρας το περάσαμε με την Ίον όπως και το βράδυ ήταν όμορφα αν και την άλλη μέρα έφευγε.. Δυστυχώς δεν καταφέραμε να τους αλλάξουμε γνώμη. Την δεύτερη μέρα στην πλατεία μετά από παρακάλια η Κική μας άφησε να πάμε βόλτα – τη γνωστή βόλτα…Ήμουν πολύ αγχωμένη…Φοβόμουν μην μας δουν περισσότερο από κάθε άλλη φορά….Ήταν υπέροχα όταν με φίλαγες και με πήρες στην αγκαλιά σου τρέχοντας για να προλάβουμε……Το επόμενο πρωί δεν κατάφερα να σε δω αλλά το βράδυ βρεθήκαμε πάλι πλατεία …και πάλι μόνοι…επόμενο πρωί βιαστικά και από τύχη στο TESTO…ήθελα να σε σκουπίσω ήσουν μούσκεμα αλλά……….Το βράδυ στεγνώσαμε και σε είδα στο jazz....

Η ατμόσφαιρα σπίτι μου ήταν κάτι παραπάνω από τέλια…Μπήκε πάλι η ζωή στο σπίτι μας…Γιατί την τελευταία φορά κάτι έλειπε…

Με την Κίσσα μου….Γέλια, βόλτες, συζητήσεις ,αναισθησίες…Σε ευχαριστώ για όλα και πάνω από όλα που υπάρχεις όταν σε χρειάζομαι…Τις άλλες μέρες δεν θυμάμαι ακριβώς πως που πότε αλλά θυμάμαι ότι ‘έψαχνα όλη τη μέρα τρόπους να σε δω...

Τελευταία μέρα…Ήταν ήσυχη…Μ αρέσει η ησυχία… αλλά αυτή της τελευταίας μέρας είναι καταθλιπτικά δυνατή…Ήρθες γρήγορα μωρό μου πιο γρήγορα από όσο μπορούσες …Κόκκινη πλατεία….Πρώτη φορά μείναμε σε εκείνο το σημείο…Που σε ένιωσα και με ένιωσες…Στο κέντρο της πλατείας ,στο κέντρο του σκοταδιού και του πιο τέλια φωτισμένου ουρανού. Είχα μαζί μου δυο από τα πράγματα που μου λείπουν πιο πολύ στην Αθήνα. Εσένα και τον ουρανό…

Υ.Γ. Πέρασα υπέροχα…Μου λείπεις τρομερά. Ξέρω ότι θα είναι δύσκολη περίοδος ειδικά για εσένα ..Αλλά είμαστε μαζί σαυτό…Να προσέχεις…Να ξέρεις ότι είμαι εδώ και ότι σε λατρεύω…Να είσαι ήρεμος και ότι είναι να γίνει θα έρθει…Και θα το αντιμετωπίσουμε μαζί…Σαγαπάω και σε ευχαριστώ για όλα…….ξεναγέ μου. Μόλις συνειδητοποίησα ότι πέρασε ένας χρόνος από τότε που ήμουν στην αγκαλά σου..χωρίς να ξέρω γιατί...Σε εκείνο το παγκάκι που συνήθιζες να μελαγχολείς...Μάλλον ξέρω γιατί ήμουν όπως και εσύ...Απλά δεν γνωρίζαμε ακόμη πως ένιωθε ο ένας για τον άλλον..Τα συναισθήματα ήταν αμοιβαία..Το προηγούμενο Πάσχα πέθαινα όταν ήμουν μαζί σου αλλά τώρα ξέρω ότι άξιζε και για τους δυο μας να περιμένουμε.......Ένας χρόνος από εκείνα τα τελευταία βράδια μου στο νησί που η αγκαλά σου φάνταζε το τέλος και η αρχή μου..Γιατί στο υστερόγραφο έλεγε ΣΑΓΑΠΩ....

Υ.Γ. Ίσως νομίζεις ότι είσαι ερωτευμένος με λάθος κοπέλα...Θυμάσαι?..Εδώείμαι ρε χαζό...

Η πιστή τουρίστρια σου..

S.D.

Ο χρόνος έχω ακούσει γιατρεύει...Κάνει ανθρώπους να λαχταρούν , να θυμούνται αλλά στο τέλος ..............ξεχνούν.Οι καταστάσεις δημιουργούν τους πιο γερούς δεσμούς αλλά σε συνδυασμό με το χρόνο φθείρουν αυτά που κάποτε έλεγες οτι είναι αναλλοίωτα...Ήταν απλά κάτι που νόμιζα ότι θα μείνει για πάντα όπως το θυμόμουν...Μέσα από το παιχνίδι ατελείωτων συγκρούσεων που έκρυβαν αυτό που τώρα χάθηκαν...

Υ.Γ.1 Πέντε πλεονεκτήματα που μετατράπηκαν σε ένα μεγάλο μειονέκτημα....Συνήθως όταν μιλάω δεν με καταλαβαίνουν εσύ όμως τώρα ναι...Δεν ξέρω γιατί συνεχίζω να σου μιλάω μόνο μέσα από εδώ...Ειλικρινά....'Οταν κάτι χάνεται κάποιοι κοιτάνε μέχρι το τέλος να δουν τί θα απογίνει...Τα τρία τελευταία χρόνια κοιτάω να σε βρω...Μάλλον γιαυτό σου γράφω..Δεν θέλω να δω το τέλος έτσι απλά...Αλλά όλα είναι επιλογές....

Υ.Γ.2 Ξέρεις κάτι?Ίσως τώρα γράψεις ένα μεγάλο σχόλιο αλλά.........Τα ξαναέχω διαβάσει...Χρόνος περιστάσεις...Σκατά..Εμείς τα καθορίζουμε όλα..

Όταν ζέστανες το χειμώνα μου...

Ο αέρας με παρέσυρε στο δρόμο σου…Όταν περνούσες δίπλα μου…Η βροχή με έκανε μούσκεμα…Όταν με πήρες κάτω από την ομπρέλα σου…Το κρύο με διαπέρασε …Όταν το βλέμμα σου με έκανε να καώ στην όψη της φωτιάς σου…Μόλις τέλειωσε εκείνο το πρωινό μετά από τη ζαλάδα της αλλαγής του καιρού επέστρεψα σπίτι …Τότε ήταν που συνειδητοποίησα ότι αυτό που με μέθυσε τελικά ήταν το άρωμα σου…Το μεσημέρι έκανε πολλή ζέστη για να βγω έξω…Έμεινα μέσα και προσπαθούσα να ξεχάσω τη μυρωδιά της βροχής στο πεζοδρόμιο που είχε μπερδευτεί με την εικόνα σου…Περίμενα με μανία το φανάρι στο απέναντι στενό να ανάψει…Άναψε…Τα πάντα ήταν έτοιμα για την βραδινή μου βόλτα…Ντύθηκα γρήγορα τόσο βιαστικά που ξέχασα να βάλω το μαντήλι μου.…Δεν ήξερα τι να φορέσω…Σήμερα το πρωί ξεκίνησα με ήλιο από το σπίτι και βρέθηκα να βρίσκομαι κάτω από μια ξένη-φιλόξενη ομπρέλα…Κατέβηκα τις σκάλες του σκοτωμού…Σαν να είχα ραντεβού και είχα αργήσει ….Αλλά το παραπονεμένο βλέμμα του σκύλου μου με έκανε να καταλάβω ότι ο μόνος άνδρας που με συνόδευε για σήμερα ήταν αυτός…Γοητευμένη βγήκα έξω…Είχε πολύ γλυκό καιρό για μέσα Μαρτίου…Δεν μπορούσα να ξεχάσω τι συνέβη το πρωί…Ήξερα ήταν χαζό να το σκέφτομαι αλλά δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς.Ήταν αργά όμως …Όταν ένιωσα ένα χέρι να περνά στον λαιμό μου …..το μαντίλι μου; Δεν μπορούσα να το πιστέψω…Ήταν τόσο γλυκιά η σκηνή σαν να ζούσα σε μία σελίδα από το πιο όμορφο παραμύθι……

-Αργήσατε, μου είπε…
-Ορίστε;
-Με συγχωρείτε αλλά σήμερα μου φάνηκε ότι το φανάρι άναψε προτού κατεβείτε......

Τρελάθηκα….Δεν κατάλαβα …Με παρακολουθούσε; Με γνώριζε;

-Συγγνώμη αν σας τρομάζω απλά μου πήρε ένα χρόνο ακριβώς να βρω το θάρρος και να σας μιλήσω.. Νιώθω ότι σας ξέρω …

Τρελάθηκα…Δεν κατάλαβα …Με παρακολουθούσε; Με γνώριζε;
Το ίδιο ένιωθα και εγώ …Είχα μείνει σαστισμένη από όλα αυτά…Αλλά το πιο τρελό ήταν ότι και εγώ ένιωθα το ίδιο…Ήταν σαν να τον γνώριζα απο κάπου…Δεν τον είχα ξαναδεί μόνο εκείνο το πρωί…Ήξερα μόνο το άρωμα του…Αναγνώρισα το περπάτημα του και ξαναένιωσα αυτή τη ζέστη να διακατέχει το κορμί μου…Σηκώθηκα στις μύτες των ποδιών μου και τον φίλησα…Όταν με αγκάλιασε και με φίλησε…