Στα ίδια μέρη θα ξαναβρεθούμε....

Είναι άδικο να χάνεις αυτούς που αγαπάς .
Σαν να τιμωρείσαι για κάτι που δεν έχεις κάνει .Σαν να κοιτάς έξω από το παράθυρο και εκείνες οι ακτίνες που έκαναν τα μάτια μου να δείχνουν χρυσά στον καθρέφτη του να έχουν δώσει με το ζόρι τη θέση τους σε ψυχρά και αφιλόξενα σύννεφα .Όταν κοιτάζω τις φωτογραφίες μας ξεγελάω τον εαυτό μου και ζω πάλι από την αρχή τη στιγμή που απαθανάτισε ο «ψυχρός» φακός της μηχανής μου… Μου λείπουν τα πάντα εκεί – η καθημερινότητα …Το γλυκό ξύπνημα απ’την Ελένη ,
το γρήγορο φτιάξιμο στον καθρέφτη(Τασο δικο σου)και το φαγητό της γιαγιάς μου. Τα μπάνια (Τετάρτης, Παρασκευής και Κυριακής)ήταν ένα όνειρο που απλά βγήκε αληθινό .Μετά το βραδάκι πλατειά…Μόνη αρχικά παραδομένη στον ψίθυρο της μουσικής μου περίμενα να έρθεις…Τα παλιά ξενύχτια στο σπίτι δεν υπήρχαν φέτος άρα δεν θα πω ότι μου λείπουν τώρα ...αλλά μου έλειπαν τότε. Κάποιες νύχτες τις πέρασα με την αδερφή μου την μικρή μου και την Μπέττυ _ μας έφεραν πολύ κοντά.















Και αφού δεν είχα την ευκαιρία να πω στην Κίσσα μου και στη Μπουμπού μου ότι τις ευχαριστώ για όλα το κάνω τώρα .Είναι όντως άδικο να χάνεις αυτούς που αγαπάς…Αυτός είναι ο λόγος που όπου και να πάω έχω μαζί τις…αναμνήσεις μας .Μου λείπετε…

Υ.Γ. Όχι μόνο μου εχουν λείψει τα παντα απο εκει αλλά αυτό που ποναει περισσοτερο απο ολα είναι ότι ξεχασα πως ήταν όταν ενιωθα…Ξεχασα ποσο εντονες ηταν οι στιγμες και ποσο αληθινοι ηταν εκεινοι οι χτυποι που τιναζαν το σωμα μου σε κάθε δροσερη σταγονα από την αφη σου…Ποσο με κρυωνε και με ζωντανευε η νοσταλγια της θαλασσας που περιμενα να την ανακαλυψω κατω από ένα πρωιμο φεγγαρι μεσα στα χερια σου…Θελω παλι να ταξιδεψω στα κυματα της εκει που όλα ηταν ελευθερα να τα ζησεις …Όλα τα καλα τελιωνουν αλλα ξαναρχιζουν στο ατελιωτο της θαλασσας ..

Εκει που θα σε συναντησω ξανα.Στα ιδια παγκακια...Στην ιδια πλατεία και στα ιδια νερα

που θα σταματησουν να υπαρχουν οταν η Σεληνη παψει να κανει βολτες στην επιφανεια της...Ναι ,τοτε θα σταματησω και εγω να σαγαπαω...