Ασπρόμαυρο ουράνιο τόξο

Κάνει κρύο…Είμαι ξαπλωμένη και στριμωγμένη στον καναπέ μου…Χαζεύω το θολό τοπίο μέσα στο παράθυρό μου….Αισθάνομαι τον αέρα να μπαίνει μέσα ..αλλά δεν κουνιέμαι τυλίγομαι πιο πολύ με την κουβέρτα μου…Ακούω τις πρώτες σταγόνες να πέφτουν…(πρέπει κάποτε να βάλω από αυτά τα καινούργια παράθυρα…αλλά δεν μπορώ να αρνηθώ τη μυρωδιά του ξύλου ….)Είχα πια παγώσει για τα καλά όταν σηκώθηκα και έκλεισα το τζάμι…Η βροχή όμως δεν κατάφερε να ξεσκονίσει το τοπίο μου…Έτσι παρέμεινε το γκρίζο χρώμα να υποδεικνύει τη διάθεση του καιρού…Δεν διέφερε πολύ από τη δική μου…Κρύωνα πολύ αλλά μου άρεσε η κραιπάλη του δωματίου μου…Για μια στιγμή αναρωτήθηκα (κάτι που συνηθίζω να κάνω) πού θα ήθελα να βρίσκομαι και με ποιόν ….Ξεκίνησα να πίνω την καυτή σοκολάτα μου ….Στην τελευταία γουλιά κατάλαβα ότι δεν ήθελα να είμαι πουθενά αλλού εκτός από εδώ…Πήγα να αφήσω την κούπα μου στην κουζίνα όταν το βλέμμα μου έπεσε πάνω σε μια πολύχρωμη εικόνα…Ήταν το ομορφότερο ουράνιο τόξο στον κόσμο…Είδα το είδωλό μου να κοιτάζει για ώρα τα χρώματά του…Η ευχή μου βγήκε…Το τοπίο άλλαξε … Τύλιξα την κουβέρτα στους ώμους μου…άνοιξα το παράθυρο, έβγαλα έξω το μισό μου σώμα και χάζευα σαν μικρή …. Χιλιάδες αναμνήσεις πέρασαν μέσα από τη μυρωδιά του βρεγμένου χώματος…Ο ορίζοντας καθαρός και απέραντος όσο ποτέ…

Υ.Γ. Δεν ξέρω αν ήθελα κάτι παραπάνω…Ίσως πάλι και να ήθελα….Ίσως να μέθυσα από τα αρώματα της σοκολάτας που προκλητικά έσταξε στο ξύλο και χύθηκε στο χώμα για να μπερδευτεί στο ατελείωτο καφέ του.. Πάντως μια κουβέρτα δεν κρατάει πολύ κρύο….Οι πιο ζεστοί χειμώνες είναι αυτοί με τις αγκαλιές που δηλώνουν απλά την αγάπη τους…

Σ αυτούς που μ’αγαπάνε…Στις πιο γλυκές αγκαλιές που με έχουν πάρει…

Να μπορούσα ναμουν θάλασσα εγώ στην Κομοτηνή να έρθω να σε βρώ....ι

Να προσχέχεις εκεί που θα είσαι μακριά....Να ξέρεις ότι σαγαπάω και ότι είμαι εδώ....Να έρχεσαι να με βλέπεις και πάνω από όλα να μην αλλάξεις μωρό μου...Να με παίρνεις τηλέφωνα ,να μην με ξεχνάς και να με αγαπάς...Σαγαπάω Πασχαλίτσα μου...Να προσέχεις....

Αγάπα με…

Άρχισε πριν τελειώσει η ελπίδα μου…Αυτή πάλι τέλειωσε όταν όλα άρχισαν…..Μια αγάπη που δεν ήθελε να δοθεί σε τίτλους τέλους .’Ένας έρωτας που άρχισε ενώ ήξερε ότι το τέλος ήταν η μόνη σωτηρία του…Εκεί που η ζωή αρχίζει , τα συναισθήματα παγώνουν και όλα καίγονται στην καυτή θέληση της υπακοής σε κάτι ανώτερο… Δεν μπορούσα να σταματήσω αυτό το παιχνίδι που αρχικά η καρδιά μου είχε ξεκινήσει να παίζει μόνη της …Το μόνο που ήθελα ήταν να φτάσω στο τέλος του δρόμου και ας ανοίγονταν μπροστά μου ο πιο μεγάλος γκρεμός…Δεν ήσουν στο τέλος ..Σε έβλεπα καθαρά…Ναι, είμαι σίγουρη ήσουν εσύ…Ξεκίνησες πριν από εμένα…Δεν μου είπες ποτέ για το που θα καταλήγαμε…Ήμασταν μαζί και χώρια στην πιο τρελή και ερωτεύσιμη ατμόσφαιρα που κατά κάποιο περίεργο τρόπο το κενό της συμπληρωνόταν από μια ανυπαρξιακά ουδέτερη δύναμη…Δυο διαφορετικοί κόσμοι που βρέθηκαν τόσο τυχαία αλλά ταυτόχρονα όλα έδειχναν ότι τα πάντα συνωμότησαν να συμβεί…Θυμάμαι καλά από πού ξεκίνησες…Σε έναν προορισμό που κανείς δεν είχε προβλέψει…Κρυμμένο θησαυρό τον έλεγαν…Όλα είχαν μπερδευτεί ανάμεσα στις οθόνες των υπολογιστών μας…Έρωτας, γέλια, ανασφάλειες -η καρδιά μου να κοντεύει να σπάσει κάποια βράδια…Είχα φτάσει μόλις στο τέλος της διαδρομής όταν συνειδητοποίησα ότι δεν ήταν ένα απλό ταξίδι …Το εισιτήριο για να περάσω απέναντι ήσουν εσύ… Σε ένα όνειρο που δεν σχεδίασα, σε μια πορεία που ξεκίνησα μόνη και έμαθα πως είναι να ζεις χωρίς την ζωή σου…Αυτή η δύναμη…………..δεν μπορούσα να την αντιμετωπίσω…δεν ήθελα…Ήταν κάτι που γεννήθηκε τόσο τρυφερά τόσο αθώα…Δεν μπορούσα να μην το δω ..δεν μπορούσα να μην ξεχωρίσω το βάθος της αλήθειας και της αγνότητάς του...Δεν είχα ιδέα για το πού πήγαινες αλλά σε ακολούθησα…Δεν με ένοιαζε αν έφτανες στο τέλος γιατί το μόνο που ονειρευόμουν ήταν ότι για λίγο θα περπατούσαμε παράλληλα.
Σε ένα μονοπάτι που κανείς δεν είχε ξαναδιασχίσει…Προς το παρόν όμως…..ήμουν μόνη…Πρώτη φορά πήγαινα σαυτό το μέρος…βέβαια δεν είμαι σίγουρη αλλά θυμάμαι καλά ότι ποτέ δεν είχα δει ξανά τον ουρανό από εκείνη τη θέα.…Ένιωσα κάτι να με πλησιάζει…ήσουν κοντά το αισθανόμουν…Στην επόμενη στάση κατέβηκα…
Κάτω από έναν καινούριο ουρανό γνώριμης θέας χαμένη μέσα στο βλέμμα της ολοκλήρωσής μου…Τώρα σε έβλεπα καθαρά…...Καθόσουν στο απέναντι παγκάκι…Σε πλησίασα…Σε φίλησα…
Η αρχή ενός παραμυθιού..............Μάλλον κάτι παρόμοιο…Γλυκό και μοναδικό σαν κάθε παραμύθι αλλά ταυτόχρονα αληθινό σαν τα πιο προσγειωμένα όνειρα…Η απογείωσή μου ο πιο γλυκός φύλακας μου-η αγκαλιά σου…Δεν ξέρω αν είναι πεπρωμένο ο προορισμός μας δεν ξέρω καν γιατί βρίσκω πάντα τόσες ομοιότητες στα τρένα και στα αεροπλάνα...Μπορεί η βαλίτσα μου να ήταν άδεια ,να μην κοιτάω πάντα που πατάω αλλά ξέρω ότι δίπλα μου θέλω να έχω εσένα…

Υ.Γ. Να μου δείχνεις τον δρόμο όταν εγώ σου δείχνω τα αστέρια και να μην δίνεις ποτέ σημασία στο τι σου λέω αλλά να με κοιτάς σαν να με βλέπεις για πρώτη φορά…Που ξέρεις ίσως μια μέρα πέσει ένα αστέρι την ώρα που θα με φιλάς και μου ξεφύγει να πω δυνατά την ευχή μου…Αγάπα με και όταν ξυπνήσω…

Γιατί σαγαπάω....

Ακόμη μια φορά από το πουθενά βρέθηκα στο νησί μας….Ήταν όλα υπέροχα…Ήμασταν όλοι χαρούμενοι….Αν εξαιρέσω τον καιρό υπήρχαν στιγμές που μου θύμισαν καλοκαίρι…Πρώτη μέρα σε είδα …στο πλοίο Δεν είχε συμβεί ποτέ πριν...Σε φίλησα στο κατάστρωμα στην ίδια καρέκλα που κάποτε με μαρκαδόρο είχα γράψει για ένα ταξίδι μου…Τώρα όμως δίπλα μου είχα εσένα…Η Ζάκυνθος δεν μίκραινε αλλά την έβλεπα όλο και πιο καθαρά μέσα στην αγκαλιά σου .Σε είδα πολλές φορές...Το απόγευμα της πρώτης μέρας το περάσαμε με την Ίον όπως και το βράδυ ήταν όμορφα αν και την άλλη μέρα έφευγε.. Δυστυχώς δεν καταφέραμε να τους αλλάξουμε γνώμη. Την δεύτερη μέρα στην πλατεία μετά από παρακάλια η Κική μας άφησε να πάμε βόλτα – τη γνωστή βόλτα…Ήμουν πολύ αγχωμένη…Φοβόμουν μην μας δουν περισσότερο από κάθε άλλη φορά….Ήταν υπέροχα όταν με φίλαγες και με πήρες στην αγκαλιά σου τρέχοντας για να προλάβουμε……Το επόμενο πρωί δεν κατάφερα να σε δω αλλά το βράδυ βρεθήκαμε πάλι πλατεία …και πάλι μόνοι…επόμενο πρωί βιαστικά και από τύχη στο TESTO…ήθελα να σε σκουπίσω ήσουν μούσκεμα αλλά……….Το βράδυ στεγνώσαμε και σε είδα στο jazz....

Η ατμόσφαιρα σπίτι μου ήταν κάτι παραπάνω από τέλια…Μπήκε πάλι η ζωή στο σπίτι μας…Γιατί την τελευταία φορά κάτι έλειπε…

Με την Κίσσα μου….Γέλια, βόλτες, συζητήσεις ,αναισθησίες…Σε ευχαριστώ για όλα και πάνω από όλα που υπάρχεις όταν σε χρειάζομαι…Τις άλλες μέρες δεν θυμάμαι ακριβώς πως που πότε αλλά θυμάμαι ότι ‘έψαχνα όλη τη μέρα τρόπους να σε δω...

Τελευταία μέρα…Ήταν ήσυχη…Μ αρέσει η ησυχία… αλλά αυτή της τελευταίας μέρας είναι καταθλιπτικά δυνατή…Ήρθες γρήγορα μωρό μου πιο γρήγορα από όσο μπορούσες …Κόκκινη πλατεία….Πρώτη φορά μείναμε σε εκείνο το σημείο…Που σε ένιωσα και με ένιωσες…Στο κέντρο της πλατείας ,στο κέντρο του σκοταδιού και του πιο τέλια φωτισμένου ουρανού. Είχα μαζί μου δυο από τα πράγματα που μου λείπουν πιο πολύ στην Αθήνα. Εσένα και τον ουρανό…

Υ.Γ. Πέρασα υπέροχα…Μου λείπεις τρομερά. Ξέρω ότι θα είναι δύσκολη περίοδος ειδικά για εσένα ..Αλλά είμαστε μαζί σαυτό…Να προσέχεις…Να ξέρεις ότι είμαι εδώ και ότι σε λατρεύω…Να είσαι ήρεμος και ότι είναι να γίνει θα έρθει…Και θα το αντιμετωπίσουμε μαζί…Σαγαπάω και σε ευχαριστώ για όλα…….ξεναγέ μου. Μόλις συνειδητοποίησα ότι πέρασε ένας χρόνος από τότε που ήμουν στην αγκαλά σου..χωρίς να ξέρω γιατί...Σε εκείνο το παγκάκι που συνήθιζες να μελαγχολείς...Μάλλον ξέρω γιατί ήμουν όπως και εσύ...Απλά δεν γνωρίζαμε ακόμη πως ένιωθε ο ένας για τον άλλον..Τα συναισθήματα ήταν αμοιβαία..Το προηγούμενο Πάσχα πέθαινα όταν ήμουν μαζί σου αλλά τώρα ξέρω ότι άξιζε και για τους δυο μας να περιμένουμε.......Ένας χρόνος από εκείνα τα τελευταία βράδια μου στο νησί που η αγκαλά σου φάνταζε το τέλος και η αρχή μου..Γιατί στο υστερόγραφο έλεγε ΣΑΓΑΠΩ....

Υ.Γ. Ίσως νομίζεις ότι είσαι ερωτευμένος με λάθος κοπέλα...Θυμάσαι?..Εδώείμαι ρε χαζό...

Η πιστή τουρίστρια σου..

S.D.

Ο χρόνος έχω ακούσει γιατρεύει...Κάνει ανθρώπους να λαχταρούν , να θυμούνται αλλά στο τέλος ..............ξεχνούν.Οι καταστάσεις δημιουργούν τους πιο γερούς δεσμούς αλλά σε συνδυασμό με το χρόνο φθείρουν αυτά που κάποτε έλεγες οτι είναι αναλλοίωτα...Ήταν απλά κάτι που νόμιζα ότι θα μείνει για πάντα όπως το θυμόμουν...Μέσα από το παιχνίδι ατελείωτων συγκρούσεων που έκρυβαν αυτό που τώρα χάθηκαν...

Υ.Γ.1 Πέντε πλεονεκτήματα που μετατράπηκαν σε ένα μεγάλο μειονέκτημα....Συνήθως όταν μιλάω δεν με καταλαβαίνουν εσύ όμως τώρα ναι...Δεν ξέρω γιατί συνεχίζω να σου μιλάω μόνο μέσα από εδώ...Ειλικρινά....'Οταν κάτι χάνεται κάποιοι κοιτάνε μέχρι το τέλος να δουν τί θα απογίνει...Τα τρία τελευταία χρόνια κοιτάω να σε βρω...Μάλλον γιαυτό σου γράφω..Δεν θέλω να δω το τέλος έτσι απλά...Αλλά όλα είναι επιλογές....

Υ.Γ.2 Ξέρεις κάτι?Ίσως τώρα γράψεις ένα μεγάλο σχόλιο αλλά.........Τα ξαναέχω διαβάσει...Χρόνος περιστάσεις...Σκατά..Εμείς τα καθορίζουμε όλα..

Όταν ζέστανες το χειμώνα μου...

Ο αέρας με παρέσυρε στο δρόμο σου…Όταν περνούσες δίπλα μου…Η βροχή με έκανε μούσκεμα…Όταν με πήρες κάτω από την ομπρέλα σου…Το κρύο με διαπέρασε …Όταν το βλέμμα σου με έκανε να καώ στην όψη της φωτιάς σου…Μόλις τέλειωσε εκείνο το πρωινό μετά από τη ζαλάδα της αλλαγής του καιρού επέστρεψα σπίτι …Τότε ήταν που συνειδητοποίησα ότι αυτό που με μέθυσε τελικά ήταν το άρωμα σου…Το μεσημέρι έκανε πολλή ζέστη για να βγω έξω…Έμεινα μέσα και προσπαθούσα να ξεχάσω τη μυρωδιά της βροχής στο πεζοδρόμιο που είχε μπερδευτεί με την εικόνα σου…Περίμενα με μανία το φανάρι στο απέναντι στενό να ανάψει…Άναψε…Τα πάντα ήταν έτοιμα για την βραδινή μου βόλτα…Ντύθηκα γρήγορα τόσο βιαστικά που ξέχασα να βάλω το μαντήλι μου.…Δεν ήξερα τι να φορέσω…Σήμερα το πρωί ξεκίνησα με ήλιο από το σπίτι και βρέθηκα να βρίσκομαι κάτω από μια ξένη-φιλόξενη ομπρέλα…Κατέβηκα τις σκάλες του σκοτωμού…Σαν να είχα ραντεβού και είχα αργήσει ….Αλλά το παραπονεμένο βλέμμα του σκύλου μου με έκανε να καταλάβω ότι ο μόνος άνδρας που με συνόδευε για σήμερα ήταν αυτός…Γοητευμένη βγήκα έξω…Είχε πολύ γλυκό καιρό για μέσα Μαρτίου…Δεν μπορούσα να ξεχάσω τι συνέβη το πρωί…Ήξερα ήταν χαζό να το σκέφτομαι αλλά δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς.Ήταν αργά όμως …Όταν ένιωσα ένα χέρι να περνά στον λαιμό μου …..το μαντίλι μου; Δεν μπορούσα να το πιστέψω…Ήταν τόσο γλυκιά η σκηνή σαν να ζούσα σε μία σελίδα από το πιο όμορφο παραμύθι……

-Αργήσατε, μου είπε…
-Ορίστε;
-Με συγχωρείτε αλλά σήμερα μου φάνηκε ότι το φανάρι άναψε προτού κατεβείτε......

Τρελάθηκα….Δεν κατάλαβα …Με παρακολουθούσε; Με γνώριζε;

-Συγγνώμη αν σας τρομάζω απλά μου πήρε ένα χρόνο ακριβώς να βρω το θάρρος και να σας μιλήσω.. Νιώθω ότι σας ξέρω …

Τρελάθηκα…Δεν κατάλαβα …Με παρακολουθούσε; Με γνώριζε;
Το ίδιο ένιωθα και εγώ …Είχα μείνει σαστισμένη από όλα αυτά…Αλλά το πιο τρελό ήταν ότι και εγώ ένιωθα το ίδιο…Ήταν σαν να τον γνώριζα απο κάπου…Δεν τον είχα ξαναδεί μόνο εκείνο το πρωί…Ήξερα μόνο το άρωμα του…Αναγνώρισα το περπάτημα του και ξαναένιωσα αυτή τη ζέστη να διακατέχει το κορμί μου…Σηκώθηκα στις μύτες των ποδιών μου και τον φίλησα…Όταν με αγκάλιασε και με φίλησε…

Οπως αρχιζουν τα παραμυθια και οπως δεν θελεις να τελειωσουν

Κάπως έτσι άρχισαν όλα…Πέρασε πολύς καιρός από τότε… και μόλις το συνειδητοποίησα... ένας χρόνος περίπου και δύο μήνες από τότε που άρχισα να σε ερωτεύομαι…Από τότε που όλα ξεκίνησαν με άλλο σκοπό και κατέληξαν σε έναν έρωτα που κανείς δεν τον επεδίωξε…Όλες οι συζητήσεις οι συμβουλές μας έφεραν κοντά με έναν τρόπο που δεν θα ξεχάσω ποτέ…Τα πρώτα Χριστούγεννα που θα περνούσαμε μαζί τα -πρώτα μου στη Ζάκυνθο-…Όλα ήταν σαν ένα όνειρο με φόντο το κρύο του χειμώνα που φρόντιζες να το απομακρύνεις σε κάθε αγκαλιά μας…Μιλάγαμε τακτικά...πλέον μου είχες γίνει απαραίτητος στην καθημερινότητά μου …Είναι τρελό αλλά με είχε μπερδέψει τόσο γλυκά αυτή η ιστορία...Βλ;έπεις δεν ήξερα πως ένιωθες και φοβόμουν ότι είμαι μόνη μου...Κάποιες φορές νόμιζα ότι διέκρινα κάτι το ανύπαρκτο αλλά ταυτόχρονα τόσο οικείο.Μου αρκούσε να αφεθώ μόνο και μόνο στην σκέψη σου…Το Πάσχα τα πράγματα ήταν πιο έντονα πιο φανερά αλλά κανείς δεν πρόσεξε ότι η πραγματικότητα ήταν μόλις μπροστά στα μάτια μας…Δυο έφηβοι που εξαρτιόντουσαν από την επαφή…Όταν χανόμουν στην αγκαλά σου όλα σταμάταγαν…Δεν με ένοιαζε να μάθω τι συμβαίνει γιατί ήξερα ότι δεν μπορώ να ζήσω μακριά σου…Ήταν νωρίς για συμπεράσματα αλλά αργά για να κάνουμε πίσω…Πέρασαν πολύ δύσκολες στιγμές αλλά τα καταφέραμε...Το καλοκαίρι………………Εδώ τα λόγια ίσως είναι περιττά…Αλλά κάποιες εικόνες πρέπει να αποτυπώνονται γιατί είναι κρίμα να ξεχάσεις τις ωραιότερες μέρες τις ζωής σου…Τις νύχτες του Ιουλίου απλά σε θυμάμαι να χάνεσαι μαζί μου σε δρόμους που το σκοτάδι μας υπενθύμιζε ότι ο έρωτας κρύβεται πίσω από το δυνατό του φως…Δεν μπορούσε να είμαστε απλοί φίλοι.. Το έβλεπα το ένιωθα κάτι υπήρχε …Γιατί να είχα την ίδια ανάγκη να σε κλείνω στο κορμί μουκάθε στιγμή που βρισκόμασταν μόνοι…Το έβλεπα στα μάτια σου το ένιωθα στα χέρια που με κρατούσαν ρίχνοντας με στο πιο ασφαλές βάθος…

Αύγουστος….Όταν η αλήθεια διασταυρώθηκε και τα χείλη βρήκαν τον πειρασμό που έψαχναν τόσο καιρό…Τα πάντα άλλαξαν…Έβλεπα το φεγγάρι μαζί σου και ήξερα ότι αντικρίζαμε από την αρχή αυτό που δεν μπορούσαμε να εξηγήσουμε μέχρι τότε…

Αύριο κλείνουμε μισό χρόνο μαζί…Σαγαπάω και σε σκέφτομαι όπως την πρώτη φορά που συνειδητοποίησα ότι είμαι ερωτευμένη μαζί σου…Ένας χρόνος και δυο μήνες. Γεμάτοι εικόνες, έρωτα, γέλια ,δάκρυα ,ανασφάλειες και όνειρα…

Υ.Γ. Κάποιες φορές νιώθω τόσο γεμάτη και κάποιες άλλες μπερδεύω το νερό με τα δάκρυα μου…Αλλά ξέρω ότι αξίζει…Σαγαπάω μωρό μου…Είμαι εδώ και θα είμαι εδώ για πάντα…Μπορεί να ακούγεται ως κάτι άπιαστο αλλά η αγάπη δεν έχει μεγέθη και όρια….Ή αγαπάς κάποιον ή όχι…Θυμάσαι;Σαγαπαω καρδια μου...MSPFUSAEHZM.....

Στον Άγγελό μου...

Πάντα θα θυμάμαι το χαμόγελο σου τα ταξίδια που ανοίγονταν μπροστά μου σε κάθε βλέμμα σου…Το χέρι σου πάνω στο δικό μου και την αίσθηση να χάνομαι σε κάθε χτύπο…Κάθε βόλτα, κάθε λέξη, κάθε φιλί. Ήμουν ευτυχισμένη σε μία σχέση που γεννήθηκε τόσο γρήγορα τόσο απρόσμενα….Δυο έφηβοι που ζούσαν τα χρόνια της αθωότητας παίζοντας κρυφτό με τους μεγάλους χωρίς να κουράζονται….Θέλω πίσω εκείνη την αίσθηση , τις νύχτες που σε είχα δικό μου μα πάνω από όλα θέλω να δω το πρόσωπό σου.. Γιατί με άφησες; γιατί έφυγες έτσι;…Είμαι θυμωμένη μαζί σου.. Σε είχα ανάγκη μωρό μου…σε έχω…Ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω γιατί τελείωσαν όλα έτσι …γιατί έσβησαν και χάθηκαν μέσα εκείνο το καταραμένο πρωί… Δεν είσαι μαζί μου και φοβάμαι …

Ένα χρόνο μετά τον «χωρισμό»……

Δεν ξέρω γιατί ήρθα…Αφού ξέρω ότι δεν θα μου ανοίξεις…Η ίδια δύναμη που με έφερε στην πόρτα σου με διώχνει τώρα μακριά…..
-Πρέπει να φύγω…Μόνο κακό μου κάνει να θυμάμαι…Μα δεν μπορώ να ξεχάσω ….δεν μπορώ να σε ξεχάσω έτσι απλά…Έφυγες χωρίς να πεις αντίο…Έφυγες από κοντά μου αλλά εγώ πάντα θα σε κρατάω μέσα μου…Μένω μόνη με τις σκέψεις να με βασανίζουν με τον χρόνο να τρέχει και να με ξεχνά….Τον σιχαίνομαι τον χρόνο…Ναι…τον απεχθάνομαι γιατί αυτός σε πήρε μακριά μου…Αυτός σε έκανε να σβήσεις εκείνο το πρωί…Και χάθηκε χωρίς να πει τον λόγο που σε πήρε από εδώ… Έφυγες γρήγορα και απρόσμενα όπως είχες έρθει στην ζωή μου….Να προσέχεις εκεί που πας ..μακούς; -
Το σπίτι σου είναι παραμελημένο και σε ψάχνει…Τα δέντρα στην αυλή σου φωνάζουν κάθε βράδυ το όνομα σου και τα παράθυρα θόλωσαν σαν να βλέπουν το χειμώνα να τους καταπίνει μέσα στη ζέστη του Ιουλίου…Ξέρω γιατί ήρθα…Θέλω να νιώθω ότι είμαι δίπλα σου…να με φροντίσεις , να με ακούς που σε φωνάζω τη νύχτα και να φέρεις ζωή στο κρύο καλοκαίρι μου..

Υ.Γ. Δεν θα σε ξεχάσω ποτέ καρδιά μου…Θα σε περιμένω πάντα εκεί σε εκείνο το παγκάκι που έτριζε , εκεί που ένιωσα τα χείλη σου τελευταία φορά….Έχω χαράξει πάνω του τα αρχικά μας…Είσαι ο φύλακας άγγελος μου…Να με προσέχεις από εκεί ψηλά…Μου λείπεις

Στα ίδια μέρη θα ξαναβρεθούμε....

Είναι άδικο να χάνεις αυτούς που αγαπάς .
Σαν να τιμωρείσαι για κάτι που δεν έχεις κάνει .Σαν να κοιτάς έξω από το παράθυρο και εκείνες οι ακτίνες που έκαναν τα μάτια μου να δείχνουν χρυσά στον καθρέφτη του να έχουν δώσει με το ζόρι τη θέση τους σε ψυχρά και αφιλόξενα σύννεφα .Όταν κοιτάζω τις φωτογραφίες μας ξεγελάω τον εαυτό μου και ζω πάλι από την αρχή τη στιγμή που απαθανάτισε ο «ψυχρός» φακός της μηχανής μου… Μου λείπουν τα πάντα εκεί – η καθημερινότητα …Το γλυκό ξύπνημα απ’την Ελένη ,
το γρήγορο φτιάξιμο στον καθρέφτη(Τασο δικο σου)και το φαγητό της γιαγιάς μου. Τα μπάνια (Τετάρτης, Παρασκευής και Κυριακής)ήταν ένα όνειρο που απλά βγήκε αληθινό .Μετά το βραδάκι πλατειά…Μόνη αρχικά παραδομένη στον ψίθυρο της μουσικής μου περίμενα να έρθεις…Τα παλιά ξενύχτια στο σπίτι δεν υπήρχαν φέτος άρα δεν θα πω ότι μου λείπουν τώρα ...αλλά μου έλειπαν τότε. Κάποιες νύχτες τις πέρασα με την αδερφή μου την μικρή μου και την Μπέττυ _ μας έφεραν πολύ κοντά.















Και αφού δεν είχα την ευκαιρία να πω στην Κίσσα μου και στη Μπουμπού μου ότι τις ευχαριστώ για όλα το κάνω τώρα .Είναι όντως άδικο να χάνεις αυτούς που αγαπάς…Αυτός είναι ο λόγος που όπου και να πάω έχω μαζί τις…αναμνήσεις μας .Μου λείπετε…

Υ.Γ. Όχι μόνο μου εχουν λείψει τα παντα απο εκει αλλά αυτό που ποναει περισσοτερο απο ολα είναι ότι ξεχασα πως ήταν όταν ενιωθα…Ξεχασα ποσο εντονες ηταν οι στιγμες και ποσο αληθινοι ηταν εκεινοι οι χτυποι που τιναζαν το σωμα μου σε κάθε δροσερη σταγονα από την αφη σου…Ποσο με κρυωνε και με ζωντανευε η νοσταλγια της θαλασσας που περιμενα να την ανακαλυψω κατω από ένα πρωιμο φεγγαρι μεσα στα χερια σου…Θελω παλι να ταξιδεψω στα κυματα της εκει που όλα ηταν ελευθερα να τα ζησεις …Όλα τα καλα τελιωνουν αλλα ξαναρχιζουν στο ατελιωτο της θαλασσας ..

Εκει που θα σε συναντησω ξανα.Στα ιδια παγκακια...Στην ιδια πλατεία και στα ιδια νερα

που θα σταματησουν να υπαρχουν οταν η Σεληνη παψει να κανει βολτες στην επιφανεια της...Ναι ,τοτε θα σταματησω και εγω να σαγαπαω...

Θέλω να ΣΕ δω…

Είναι τρελό αλλά δεν θυμάμαι ούτε καν πόσες φορές βρεθήκαμε και που…Αυτό όμως που δεν θα ξεχάσω είναι το να σε αναζητάω ακόμη και εκεί που ήξερα ότι δεν θα σε έβρισκα…Τελικά τα κατάφερα…Κάθε ταξίδι νομίζω ότι συμβολίζει κάτι ξεχωριστό κάτι που αντικατοπτρίζει τον σκοπό και αν είσαι τυχερός την επιδίωξη του .Το δικό μου συμβολίζει την πραγματοποίηση του ονείρου να ΣΕ δω…Τα όνειρα όταν κοιμάσαι δεν τα καθοδηγείς εσύ αλλά τα άλλα τα κατευθύνει η δύναμη της αγάπης και της υπομονής…Αυτά με οδήγησαν σε εσένα…Δεν ήσουν ένα ψέμα αλλά ο στόχος του ονείρου που πάντα έβλεπα πριν κοιμηθώ.. Πέρασα πολύ γλυκά μαζί σου.. Θυμήθηκα πως είναι να έχεις κοντά σου αυτόν που αγαπάς έστω και αν ξέρεις ότι σε λίγο θα τον χάσεις…Έβρεχε πολύ όπως και στο όνειρό μου…Αλλά ήσουν εκεί…δίπλα μου…δεν έφυγες.

Υ.Γ. The end...