12.12.08

Κάθομαι ξαπλωμένη στο σεληνόφως …Είναι το μόνο φως που μπορεί η εκτυφλωτικά χαμηλή του τάση να με γεμίσει …Αναρωτιέμαι τι πραγματικά ξυπνάει από μέσα μου η Πανσέληνος.Ένα γλυκό χαμόγελο και αρκετή αισιοδοξία με κυριεύουν ακόμη και όταν αυτή παίζει κρυφτό με εμάς τους θνητούς και μεταμορφώνεται σε σκιά νομίζοντας ότι χάνεται στην κρυψώνα που έφτιαξαν για αυτήν οι άρχοντες τις μελαγχολίας-τα σύννεφα .Μαζί με το χάσιμο του φεγγαριού από τα μάτια μου ξεφεύγω από τις γραμμές του τετραδίου μου αλλά δεν με νοιάζει , γιατί σημασία δεν έχει να βλέπω τι γράφω αφού οι εικόνες που περιγράφω δεν έχουν κάποια συγκεκριμένη οπτική γωνία γιατί απλά είναι μακριά μου…Σε κάθε βλέμμα αυτού του ανεκπλήρωτου ονείρου του φωτός της νιώθω ότι κάπου απέναντι είσαι εσύ .Έχουμε την ίδια θέα αλλά την απολαμβάνουμε από διαφορετικούς κόσμους …Σε φωνάζω Πανσέληνο γιατί μοιάζεις μαυτήν…Την ήξερα πολλά χρόνια αλλά την έμαθα και την αγάπησα τώρα τελευταία …Δεν μπορώ να την αγγίξω γιατί μένει μακριά …Μου προκαλείς τα ίδια βαθιά συναισθήματα μόνο με την όψη σου…Περιμένω και μετράω τις μέρες να σε δω όπως κάνω μέχρι να γεμίσει το νόμισμα που κάποτε έχασα στον ουρανό…Ταυτίζεσαι στο τρίγωνό μου μαζί με ένα ακόμη αστέρι που για να το συμπαθήσω του έδωσα κάποτε το όνομα σου…Όταν μένω μόνη μαζί της πολλές φορές μελαγχολώ… Το φεγγάρι για εμένα δεν γεμίζει κάθε μήνα που έχει Πανσέληνο….αλλά όταν το βλέπω μαζί σου…Όταν δεν παίζει με τα σύννεφα και είναι εκεί για να σχηματίσει το πιο γεμάτο τρίγωνο…αυτό που θα γεμίσει εμένα και όχι τον ουρανό…Μου λείπεις.. .πάντα θα στο λέω γιατί απλά πάντα θα σαγαπώ…Το φεγγάρι είναι ο άγγελος του ουρανού φωτίζει την ομορφιά που κρύβει το μαύρο του και προβάλει την πιο γλυκιά μορφή του όταν αυτός δεν έχει κέφια…

Υ.Γ. Κάποτε με είπες Σελήνη…Είσαι ο φύλακας άγγελος μου….φωτίζεις τα όμορφα κομμάτια που κρυβόντουσαν πίσω από την άγνοια του σκοταδιού μου…