Περιμένοντας τη ζωή μου για να ζήσω…

Μια ζωή κενή χωρίς το ποθητό πεπρωμένο του έρωτα ,γεμάτη όμως από υπομονή και καρτερία για το ελπιδοφόρο αύριο. Τότε που θα σε σφίξω πάνω στο κορμί μου που επίμονα σε έψαχνε κάθε βράδυ και αναζητούσε την σιγουριά και τη ζεστασιά της σάρκας σου….Το σκηνικό μου άλλαζε μέρα με τη μέρα …η γαλάζια αισιόδοξη αντανάκλαση γινόταν χρυσοκόκκινη ηδονή όπου μετά μεταμορφωνόταν σε καφέ μελαγχολική δύναμη και τέλος σειρά είχε η γκρίζα και αφιλόξενη κατάθλιψη. Έξω από το σκονισμένο παράθυρο έβλεπα έναν κόσμο να με περιμένει να τον ζήσω αλλά εγώ έμενα πίσω και απλά κοίταγα…απλά περίμενα …Καθόμουν στο περβάζι του και ζήλευα τα χρώματα ζήλευα τη ζωή …Ναι αυτήν τη ζήλευα περισσότερο γιατί κάθε μέρα μου άπλωνε το χέρι να την ακολουθήσω αλλά εγώ έμενα πίσω…Δεν ήθελα τίποτα αν δεν είχα εσένα , είχα τα πάντα έτοιμα αλλά σε περίμενα για να φύγουμε μαζί…Δεν θα αργούσες …Το ήξερα… Το ένιωθα ...Σ αγάπαγα…Αυτή η σκέψη με κρατούσε ΄΄φυλακισμένη’’ στην υπόσχεση μου …Στον όρκο της παντοτινής πίστης-αγάπης…

Υ.Γ. Μου πηρε καιρο μεχρι να καταλαβω οτι η ιδανικη γαλαζια –χρυσοκοκκινη -καφε-γκριζα εικονα δεν αλλαζε καθε εικοσιτετραωρο παρα μονο τεσσερις φορες το χρονο…Μου πηρε καιρο να καταλαβω γιατι αλλαξαν τα χρωματα της λιμνης που μου κραταγε συντροφια…Τα υγρα γερικα ματια μου μπερδευαν την γλυκια ψευδαίσθηση με την σκληρη αληθεια .Μα πανω απο ολα μου πηρε καιρο να καταλαβω οτι τόσα χρόνια ακολουθουσα λαθος μονοπατι ή μαλλον δεν ακολουθησα κανενα…Δεν επρεπε να σε ακούσω …Δεν επρεπε να σε εμπιστευτω…Επρεπε να παω εκεί που μου έλεγε η ζωή τοσα χρόνια αλλά ακολούθησα το λαθος δρόμο που υποτακτικα μου επεβαλε η καρδια μου…Σ αγαπησα….Δεν μετανιωσα γιαυτο….ζωη μου…Γιατι αυτη ηταν η μονη αληθεια στην ψευτικη πορεια μου...