Καρδιοχτυπώντας στα βήματα του Σεληνόφως

Ένας θεός που δεν έχει ανάγκη από δοξασίες για να υπάρξει, ένα σώμα που δεν χρειάζεται μυαλό για να λειτουργήσει , ένα κορμί που δεν προϋποθέτει υλική υπόσταση για να μυρίσει την αιωνιότητα .Ένα ζεστό χαμόγελο που διακριτικά σπάει το τζάμι της αμηχανίας και ξεδιπλώνει το συναίσθημα που έκρυβε μέσα στο αδιόρατο βλέμμα της. Μια υπερφυσική δύναμη που μπορεί να σε ρίξει και να σε ανεβάσει χωρίς την συγκατάθεσή σου .Ένα πρόσωπο μεθυσμένο στον ίδιο ρυθμό της γλυκιάς πώρωσης του…Ένα τοπίο που σε κάνει να ανατριχιάζεις όχι για τα γοητευτικά του μονοπάτια αλλά για τον γκρεμό που ανοίγεται μπροστά σου. Ένα παιδί που ξέρει καλά να ανακατεύει τα χρώματα για να αλλάξει αυτό που τον <<χαλάει>>.

Ο σύνδεσμος μιας παρέας που δεν χρειάζεται ατμόσφαιρα για να γουστάρει…..

Αυτό είναι για εμένα η μουσική…Κολυμπάει, χάνεται ,παίζει ,ερωτεύεται , ξεχνιέται και αφελής όπως είναι ψάχνει δικαιολογίες για να κρυφτεί μέσα στις νότες. Κάπου εκεί ανάμεσα υπάρχει το πάθος …Έντονη έλξη ή ακόμη και μίσος για αγάπες που χάθηκαν ή για αυτές που δεν τόλμησαν να αρχίσουν. Συναισθήματα μπερδεμένα κάτω από την μουσική υπόκρουση του προκλητικού ήχου που σε μαγεύει και δεν ξέρεις πώς να αντισταθείς στις γλυκιές δοκιμασίες του.

Υ.Γ. Δεν θα μπορούσα να ζήσω χωρις το φως της Πανσελήνου μου γιατι ως Σεληνη θα ημουν νεκρη...Το φως της βρισκεται στη μελωδία της μουσικης μου.Στο θεο ,στο σωμα ,στο κορμι ,στο χαμογελο, στη δυναμη ,στο προσωπο ,στο παιδι και στον σύνδεσμο που ασυνειδητα πιστευω τοσα χρόνια....