Εδώ είμαι ρε χαζό... 25/03/08

Σπάνια σε βλέπω μα πάντα σε προσέχω.

Είσαι το φόντο της έμπνευσής μου

Ο τρόπος να τολμήσω και να του μιλήσω .

Κάτω από το σκοτάδι σου έκλεισα ραντεβού

Και στο κρύο πέρασμα σου με ζέστανε η αγκαλιά του.

Επαναλαμβανόμενοι ήχοι συνοδεύουν τα

βλέμματα που αδιάκοπα κοιτάζουν αλλά να

μιλήσουνε διστάζουν…

Όμως όπως εσένα έτσι και Αυτόν μόνο να τον κοιτάζω μπορώ.

Μου αρκεί όμως αυτό με την αγωνία της αναμονής να σε

περιμένω να φανείς…

Υ.Γ. MSPFU

Me looking for my....destiny

Well are you looking for ….nothing
or something….?
Are you lost? Or maybe, you know exactly where you belong….
Are you far away?





Or close?


Do you care


Or not…….?
Do you feel complete
Or empty inside ?

I know the distance is large….However does it deserve
Or finally not?
Which is your view ?This one
Or this one?

Are you in love
Or are you afraid of this feeling
and you run away when this happens ?

…………………………..

Whatever is truth I believe that:

Life is foul of mystery and beautiful moments!! Just like love which is one of the most strong and honest feelings… I hope everyone find this gift and share it with the most important person!!!!!! Don’t try to get rid off this because is the most expensive treasure and makes you feel up so never give up!!!!!!!....... Don’t be blind … Life and experiences are in front of you and the future is waiting for you to live it don’t run away!!

Υ.Γ. Σου το ειχα χαρησει καποτε αλλα τοτε δεν μπορουσα να σου πω οτι αυτο που εψαχνα ησουν εσυ...

Προς: Πασχαλίτσα

Η αλήθεια είναι ότι όλα έγιναν τόσο ξαφνικά και απρόσμενα που πήρε καιρό και στους δυο μας να συνειδητοποιήσουμε τι πραγματικά συνέβη μεταξύ μας. Φοβόμουν να σου πω πως αισθανόμουν .Έτσι πάντα κρυβόμουν πίσω από ένα μόνο χαμόγελο μιας παγωμένης στιγμής βυθισμένη στο μαύρο της τροχιάς μας , εξαρτημένη απόλυτα από τη ζαλάδα της αγκαλιάς σου…Δεν άντεχα άλλο να ζω μόνη σε μια μισοτελειωμένη αλήθεια , γιαυτό ένα βράδυ πάνω από το κύμα , κρυμμένη κάπου στο σώμα σου είπα τι ένιωθα …Ένας μήνας μαζί σου κύλησε υπέροχα …Είχα όλα όσα ήθελα - γιατί είχα εσένα. .Μου λείπει πολύ αυτό το καλοκαίρι – όλα όσα κάναμε μαζί. Έχει αφήσει μέσα μου το πιο γοητευτικό κενό…Δεν θα ξεχάσω ποτέ τα φιλιά μου στο χαμόγελό σου , το άγγιγμα σου , το πόσο πλάκα είχε να σε βλέπω να τρέμεις μέσα στο νερό , τις στιγμές που τύλιγα τα κορμί μου στο δικό σου και χωνόμουν στην πετσέτα σου , τα γουργουρητά μου όταν με έλεγες μουτράκι σου , τις ατελείωτες βόλτες τα βράδια μα πάνω από όλα τις νύχτες πλατείας στα παγκάκια την παρουσία σου – τη ζωή μου…Αυτήν την ώρα βλέπω την Πανσέληνο (για την ακρίβεια το φεγγάρι μια μέρα μετά την Πανσέληνο το αγαπημένο μου).Δεν σε έκανα εγώ να προσέξεις το φεγγάρι αλλά εσύ με έκανες να πιστέψω στην δύναμη του…Μπορεί κάποια στιγμή ο έρωτας να περάσει αλλά η αγάπη μου για σένα …ποτέ. Θα είμαι πάντα εδώ…
Σε ευχαριστώ…


Υ.Γ. MSPFU

Με φόντο την πλατεία.Εκεί οπού η καθημερινότητα μοιάζει με...παραμύθι

Μια φορά και έναν καιρό υπήρχε ένα μαγικό νησί...Μόλις το καράβι πιάνει στεριά μια μαγεία σε υποδέχεται που όμως μόνο λίγοι έχουν την ικανότητα να αντιληφθούν .Οι μέρες του καλοκαιριού εκεί περνούν έντονα αλλά ταυτόχρονα τόσο γλυκά και διακριτικά που δεν τις αντιλαμβάνεσαι Η μαγεία αυτή πηγάζει από την πλατεία .Εδώ και πολλά χρόνια ήσυχη αυτή υποδέχεται αδιάκοπα γενιές και κάθε καλοκαίρι καλείται να φυλάξει μυστικά και υποσχέσεις που δίνουν ραντεβού για την επόμενη σεζόν .Η δική μας παρέα είναι ένας από τους λόγος ύπαρξής μου το χειμώνα…Η αλήθεια είναι ότι είμαστε μια ξεχωριστή παρέα αφού πολλές φορές νομίζω ότι ακόμα και το γέλιο μας διαφέρει από τις υπόλοιπες .Οι ποιο πολλοί είμαστε έφηβοι αλλά όπως ανέφερα και προηγουμένως δεν είμαστε μια φυσιολογική παρέα υπάρχουν ακόμη φοιτητές , 3 υπέροχες γυναίκες (Κίσσα_Μπουμπού_Μπία) και δύο τέλια παιδάκια(Ελενίτσα και Μπιμπίτος). Συζητήσεις ,γέλια ,μουσική ,φαγητό, βόλτες με ποδήλατα και έρωτας στριμώχνονται σε δύο μόλις παγκάκια και οι υπόλοιποι γύρω από αυτά λες και δεν υπάρχουν άλλα για να κάτσεις (εκτός από κάποιες εξαιρέσεις μελαγχολίας)…Φέτος τα πράγματα άλλαξαν λίγο γιατί θυμήθηκαν να φτιάξουν την πλατεία μας και έτσι μας φιλοξένησε η κόκκινη. Αρχικά δεν την πολυγούσταρα αλλά λίγο το φεγγάρι ,το αστέρι , ο φοίνικας και το σκοτάδι συνέβαλαν στην ολοκλήρωση ενός ιδανικού μέρους για ρομαντικές καλοκαιρινές βραδιές. Συνήθως τα παραμυθία τελειώνουν κάπως έτσι : και ζήσανε αυτοί καλά και εμείς καλύτερα …Το δικό μου όμως δεν θα τελειώσει έτσι γιατί πολύ απλά δεν έχει τελειώσει τίποτα ακόμη….
Υ.Γ. Μπορεί φέτος η παρέα να μην ήταν τόσο ενωμένη όσο ήταν άλλα καλοκαίρια αλλά υπάρχει και πάντα θα υπάρχει αγάπη …Μεταξύ μας αυτή είναι η αληθινή πηγή της μαγείας. Α παραλίγο να το ξεχάσω το νησί αυτό λέγεται Ζάκυνθος…