Ασπρόμαυρο ουράνιο τόξο

Κάνει κρύο…Είμαι ξαπλωμένη και στριμωγμένη στον καναπέ μου…Χαζεύω το θολό τοπίο μέσα στο παράθυρό μου….Αισθάνομαι τον αέρα να μπαίνει μέσα ..αλλά δεν κουνιέμαι τυλίγομαι πιο πολύ με την κουβέρτα μου…Ακούω τις πρώτες σταγόνες να πέφτουν…(πρέπει κάποτε να βάλω από αυτά τα καινούργια παράθυρα…αλλά δεν μπορώ να αρνηθώ τη μυρωδιά του ξύλου ….)Είχα πια παγώσει για τα καλά όταν σηκώθηκα και έκλεισα το τζάμι…Η βροχή όμως δεν κατάφερε να ξεσκονίσει το τοπίο μου…Έτσι παρέμεινε το γκρίζο χρώμα να υποδεικνύει τη διάθεση του καιρού…Δεν διέφερε πολύ από τη δική μου…Κρύωνα πολύ αλλά μου άρεσε η κραιπάλη του δωματίου μου…Για μια στιγμή αναρωτήθηκα (κάτι που συνηθίζω να κάνω) πού θα ήθελα να βρίσκομαι και με ποιόν ….Ξεκίνησα να πίνω την καυτή σοκολάτα μου ….Στην τελευταία γουλιά κατάλαβα ότι δεν ήθελα να είμαι πουθενά αλλού εκτός από εδώ…Πήγα να αφήσω την κούπα μου στην κουζίνα όταν το βλέμμα μου έπεσε πάνω σε μια πολύχρωμη εικόνα…Ήταν το ομορφότερο ουράνιο τόξο στον κόσμο…Είδα το είδωλό μου να κοιτάζει για ώρα τα χρώματά του…Η ευχή μου βγήκε…Το τοπίο άλλαξε … Τύλιξα την κουβέρτα στους ώμους μου…άνοιξα το παράθυρο, έβγαλα έξω το μισό μου σώμα και χάζευα σαν μικρή …. Χιλιάδες αναμνήσεις πέρασαν μέσα από τη μυρωδιά του βρεγμένου χώματος…Ο ορίζοντας καθαρός και απέραντος όσο ποτέ…

Υ.Γ. Δεν ξέρω αν ήθελα κάτι παραπάνω…Ίσως πάλι και να ήθελα….Ίσως να μέθυσα από τα αρώματα της σοκολάτας που προκλητικά έσταξε στο ξύλο και χύθηκε στο χώμα για να μπερδευτεί στο ατελείωτο καφέ του.. Πάντως μια κουβέρτα δεν κρατάει πολύ κρύο….Οι πιο ζεστοί χειμώνες είναι αυτοί με τις αγκαλιές που δηλώνουν απλά την αγάπη τους…

Σ αυτούς που μ’αγαπάνε…Στις πιο γλυκές αγκαλιές που με έχουν πάρει…