mi mancha da morire questo piccolo grande amore...

Το άσπρο της παρασέρνει στα άγνωστα σοκάκια της. Φλερτάρεις με το γαλάζιο εκτυφλωτικό βλέμμα της χωρίς τις αισθήσεις σου. Αγγίζεις την κρυστάλλινη πλάτη της με την επιθυμία της αφής. Διαπερνάς το διαυγές του ελκυστικού βάθους της με οδηγό το μυαλό της συνείδησης σου. Χάνεσαι στο άπειρο και δεν σε νοιάζει γιατί νιώθεις ελεύθερος στην απροσδιόριστη διάστασή της…Δύσκολο να βρεις τι σημαίνει αυτή η πλανεύτρα. Ένα απέραντο σαγηνευτικό γαλάζιο για τους περισσότερους ,ένα σκέτο απέραντο για εμένα ..Κλείνω τα μάτια μου και βουτάω στον άπιαστο κόσμο της που κάθε χρόνο νοσταλγώ τη μαγεία του όσο και αν με πονάει…Αυτή η θεϊκή ανάγκη βλέπεις μεγαλώνει την απόσταση και δοκιμάζει την αγάπη στο πέρασμα του χρόνου

που έμαθα να τον μετράω σε χιλιόμετρα…
Με κλείνει στα κύματά της και μένω να την κοιτάζω……να φαντάζομαι τι κάνεις μωρό μου…Είσαι στην άλλη μεριά …μας χωρίζει…την αγνοώ. Μόνο αυτό μπορώ να κάνω αλλιώς θα με κυριεύσει η μαύρη μαγεία της και θα μου πάρει την απαραίτητη για τη ζωή μου σκέψη σου… -ότι κάποτε θα σε ξανανιώσω απ’τήν αρχή-. Σαν να γυρίζει ο χρόνος πίσω και βρίσκομαι ξανά στο πρώτο μου-μας φιλί εκείνη την νύχτα της αρχής…. του δικού μας ατελείωτου καυτού Αυγούστου. Όταν έρχεται ο καιρός και είμαι «εκεί» για να την «αντιμετωπίσω» καταφέρνω να περάσω απέναντι...σε έναν κόσμο ολόκληρο –στον κόσμο που ξέρω τι θέλει από εμένα…Εκεί που θα διασταυρωθούν ξανά οι αναμνήσεις και η λαχτάρα να διώξουμε τις ανασφάλειες και να τις παρασύρει το κύμα . Στο μέρος που θα αρχίζω να ζω ξανά από εκεί που τελευταία φορά κράτησα την ανάσα μου…Ο τρόπος που βλέπω τη….θάλασσα από εκείνη τη μεριά είναι σαν να γνωρίζω τη γοητεία της και να γεύομαι τη δύναμη της έλξης της για πρώτη φορά…Σαν να την βλέπω μέσα από τα μάτια ενός ανθρώπου που χάθηκε για μια στιγμή και παλεύει να βρει την άκρη μέσα απ΄την αθώα σιγουριά της πορείας της….

Υ.Γ.Ειναι δυσκολος αντιπαλος η αποσταση αλλα ειναι ωραιο να υπαρχουν ατομα που νιωθουν το ιδιο με εσενα και ας ειναι μακρια...Σε εσενα που εξαιτιας σου εγιναν ολα..

Περιμένοντας τη ζωή μου για να ζήσω…

Μια ζωή κενή χωρίς το ποθητό πεπρωμένο του έρωτα ,γεμάτη όμως από υπομονή και καρτερία για το ελπιδοφόρο αύριο. Τότε που θα σε σφίξω πάνω στο κορμί μου που επίμονα σε έψαχνε κάθε βράδυ και αναζητούσε την σιγουριά και τη ζεστασιά της σάρκας σου….Το σκηνικό μου άλλαζε μέρα με τη μέρα …η γαλάζια αισιόδοξη αντανάκλαση γινόταν χρυσοκόκκινη ηδονή όπου μετά μεταμορφωνόταν σε καφέ μελαγχολική δύναμη και τέλος σειρά είχε η γκρίζα και αφιλόξενη κατάθλιψη. Έξω από το σκονισμένο παράθυρο έβλεπα έναν κόσμο να με περιμένει να τον ζήσω αλλά εγώ έμενα πίσω και απλά κοίταγα…απλά περίμενα …Καθόμουν στο περβάζι του και ζήλευα τα χρώματα ζήλευα τη ζωή …Ναι αυτήν τη ζήλευα περισσότερο γιατί κάθε μέρα μου άπλωνε το χέρι να την ακολουθήσω αλλά εγώ έμενα πίσω…Δεν ήθελα τίποτα αν δεν είχα εσένα , είχα τα πάντα έτοιμα αλλά σε περίμενα για να φύγουμε μαζί…Δεν θα αργούσες …Το ήξερα… Το ένιωθα ...Σ αγάπαγα…Αυτή η σκέψη με κρατούσε ΄΄φυλακισμένη’’ στην υπόσχεση μου …Στον όρκο της παντοτινής πίστης-αγάπης…

Υ.Γ. Μου πηρε καιρο μεχρι να καταλαβω οτι η ιδανικη γαλαζια –χρυσοκοκκινη -καφε-γκριζα εικονα δεν αλλαζε καθε εικοσιτετραωρο παρα μονο τεσσερις φορες το χρονο…Μου πηρε καιρο να καταλαβω γιατι αλλαξαν τα χρωματα της λιμνης που μου κραταγε συντροφια…Τα υγρα γερικα ματια μου μπερδευαν την γλυκια ψευδαίσθηση με την σκληρη αληθεια .Μα πανω απο ολα μου πηρε καιρο να καταλαβω οτι τόσα χρόνια ακολουθουσα λαθος μονοπατι ή μαλλον δεν ακολουθησα κανενα…Δεν επρεπε να σε ακούσω …Δεν επρεπε να σε εμπιστευτω…Επρεπε να παω εκεί που μου έλεγε η ζωή τοσα χρόνια αλλά ακολούθησα το λαθος δρόμο που υποτακτικα μου επεβαλε η καρδια μου…Σ αγαπησα….Δεν μετανιωσα γιαυτο….ζωη μου…Γιατι αυτη ηταν η μονη αληθεια στην ψευτικη πορεια μου...

Καρδιοχτυπώντας στα βήματα του Σεληνόφως

Ένας θεός που δεν έχει ανάγκη από δοξασίες για να υπάρξει, ένα σώμα που δεν χρειάζεται μυαλό για να λειτουργήσει , ένα κορμί που δεν προϋποθέτει υλική υπόσταση για να μυρίσει την αιωνιότητα .Ένα ζεστό χαμόγελο που διακριτικά σπάει το τζάμι της αμηχανίας και ξεδιπλώνει το συναίσθημα που έκρυβε μέσα στο αδιόρατο βλέμμα της. Μια υπερφυσική δύναμη που μπορεί να σε ρίξει και να σε ανεβάσει χωρίς την συγκατάθεσή σου .Ένα πρόσωπο μεθυσμένο στον ίδιο ρυθμό της γλυκιάς πώρωσης του…Ένα τοπίο που σε κάνει να ανατριχιάζεις όχι για τα γοητευτικά του μονοπάτια αλλά για τον γκρεμό που ανοίγεται μπροστά σου. Ένα παιδί που ξέρει καλά να ανακατεύει τα χρώματα για να αλλάξει αυτό που τον <<χαλάει>>.

Ο σύνδεσμος μιας παρέας που δεν χρειάζεται ατμόσφαιρα για να γουστάρει…..

Αυτό είναι για εμένα η μουσική…Κολυμπάει, χάνεται ,παίζει ,ερωτεύεται , ξεχνιέται και αφελής όπως είναι ψάχνει δικαιολογίες για να κρυφτεί μέσα στις νότες. Κάπου εκεί ανάμεσα υπάρχει το πάθος …Έντονη έλξη ή ακόμη και μίσος για αγάπες που χάθηκαν ή για αυτές που δεν τόλμησαν να αρχίσουν. Συναισθήματα μπερδεμένα κάτω από την μουσική υπόκρουση του προκλητικού ήχου που σε μαγεύει και δεν ξέρεις πώς να αντισταθείς στις γλυκιές δοκιμασίες του.

Υ.Γ. Δεν θα μπορούσα να ζήσω χωρις το φως της Πανσελήνου μου γιατι ως Σεληνη θα ημουν νεκρη...Το φως της βρισκεται στη μελωδία της μουσικης μου.Στο θεο ,στο σωμα ,στο κορμι ,στο χαμογελο, στη δυναμη ,στο προσωπο ,στο παιδι και στον σύνδεσμο που ασυνειδητα πιστευω τοσα χρόνια....